Δελτίο Τύπου
Οι πρεσβυτέρες της Ιεράς Μητροπόλεως μας είχαν την ευκαιρία, το Σάββατο 5 Μαρτίου 2016, να παρακολουθήσουν Αρχιερατικό Εσπερινό στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως στο Χορτιάτη και στη συνέχεια να κεραστούν στο φιλόξενο αρχονταρίκι του Μοναστηριού .
«Η ασκητική της υπομονής στη ζωή της πρεσβυτέρας» ήταν το θέμα που ανέπτυξε η φιλόλογος κ. Μαρία Χαραλαμπίδου .
Ο Σεβασμιώτατος κ. Βαρνάβας αφορμώμενος από το θέμα υπενθύμισε εύστοχα πως η Αγία Υπομονή ιδιαίτερα τιμάται στη Μητρόπολη για τούτο και προς τιμήν της υπάρχει παρεκκλήσιο στον Καθεδρικό Ναό του Τιμίου Προδρόμου. Ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε τις πρεσβυτέρες για την παρουσία τους και ευχήθηκε καλή Σαρακοστή.
Η όμορφη συνάντηση έκλεισε με την προσφορά μιας βιγόνιας σε κάθε πρεσβυτέρα από το Σεβασμιώτατο και την ενδόμυχη ευχή να πληθαίνουν οι συναντήσεις αυτές που προσφέρουν αναψυχή και πνευματική οικοδομή.
Παρατίθεται όλη η ομιλία της κ.Χαραλαμπίδου Μαρίας που έγινε στις Πρεσβυτέρες
Εκ του Γραφείου Τύπου
Η ασκητική της υπομονής στη ζωή της πρεσβυτέρας
Αφού πρωτίστως ζητήσουμε τις ευχές του αγίου Γέροντός μας Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Νεαπόλεως κ. Βαρνάβα στη συνέχεια θα επιχειρήσουμε να παρακολουθήσουμε την άσκηση της υπομονής στη ζωή της πρεσβυτέρας
Το θέμα θα δομηθεί γύρω από τους παρακάτω 3 άξονες :
- Την ιδιαιτερότητα της κλήσης της πρεσβυτέρας
- Τις συντεταγμένες της αρετής της υπομονής
- Τις περιπτώσεις στις οποίες απαιτείται άσκηση της υπομονής
«Δεν υπάρχει αμφιβολία, λέγει ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, ότι ουδείς ιερεύς δύναται επαρκώς να επιτελέσει το έργον του, αν δεν στηρίζεται και ενδυναμώνεται παντοιοτρόπως από το άμεσον οικογενειακόν του περιβάλλον, ιδιαιτέρως δε από τη σύζυγον, η οποία στην εκκλησιαστική μας παράδοση αποκαλείται π ρ ε σ β υ τ έ ρ α, το έτερον ήμισυ του π ρ ε σ β υ τ έ ρ ο υ».
Υψηλή η κλήση , μεγάλη η αποστολή , ηγεμονική η ευλογία να προσφέρει κάποια γυναίκα, η πρεσβυτέρα , τη ζωή της, δια της συζυγίας, στη διακονία της Εκκλησίας.
Η πρεσβυτέρα Αθανασία Παπαδημητρίου στο εξαιρετικό βιβλίο της «η Πρεσβυτέρα» σημειώνει χαρακτηριστικά:
«Προσωπικά, θυμάμαι πολύ ζωηρά τη χειροτονία του συζύγου μου. Εκείνη την τόσο ιδιαίτερη μέρα, επρόκειτο να υλοποιηθεί το όνειρό μου. Θυμάμαι την εκκλησία γεμάτη κόσμο τους γονείς, τα αδέλφια μας, τους φίλους μας. Θυμάμαι τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια μου όταν τον οδήγησαν στο Ιερό. Ακούγοντας τις ευχές του Μυστηρίου ένιωθα ότι ήμουν κι εγώ εκεί πνευματικά παρούσα. Όλοι οι πιστοί και οι οικογένειές τους προσεύχονταν δακρυσμένοι να αξιωθεί ο άνδρας μου να λάβει τη Θεία Χάρη. Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποιούσα ότι ήμουν κι εγώ εκεί εν πνεύματι. Όταν ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος έβαλε τα χέρια του στο κεφάλι του συζύγου μου, το Άγιο Πνεύμα τόν επεσκίασε με τη χάρη Του. Ένιωσα ότι μια ακτίνα από το φως του Αγίου Πνεύματος σκέπασε κι εμένα.
Μέσα , σε μια στιγμή, η Εκκλησία γέμισε από την ιαχή «Άξιος! Άξιος! Άξιος!»Ένωσα κι εγώ τη δική μου φωνή: «Άξιος!», φανερώνοντας έτσι ότι επιδοκιμάζω την επιλογή του και δεσμεύομαι στο Θεό και στον ίδιο: Eίμαι εδώ και θα λάβω μέρος στη διακονία σου. Μέσα στα καινούργια του χρυσά άμφια, ο σύζυγος μου έλαμπε σαν άγγελος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη στιγμή, θα την κρατώ ως πολύτιμο θησαυρό μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής μου.
Μετά τη χειροτονία, ο ιερέας μπορεί να τελέσει τη Θεία Ευχαριστία. Θυμάμαι τη χαρά και την ευλογία που ένιωσα όταν κοινώνησα από τα χέρια του μετά την πρώτη του Θεία Λειτουργία. Ο Θεός με τίμησε καλώντας με να γίνω πρεσβυτέρα. Πόση ευλογία! Μόνον οι γυναίκες που έχουν γευθεί την ίδια εμπειρία μπορούν να καταλάβουν τα ιδιαίτερα αυτά συναισθήματα».
Ο ιερέας και η σύζυγός του, τονίζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, είναι διπλά ευλογημένοι, από το Μυστήριο του γάμου και από το Μυστήριο της χειροτονίας. Από κείνη την ώρα, είναι μαζί και είναι πολύ αληθινό ότι η πρεσβυτέρα είναι «μέρος του ράσου» του ιερέα συζύγου της. Αρχίζει το επίπονο πνευματικό ταξίδι. Οι δυο τους πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να στηρίξουν ο ένας τον άλλον και να βαδίσουν χέρι- χέρι στο στενό δρόμο, με οδηγό το Άγιο Πνεύμα.
Ο άγιος Κύριλλος, τον δεύτερο μετά Χριστόν αιώνα, απεικόνισε την Ευχαριστιακή τράπεζα ως εξής: Ένας άνδρας απλώνει το χέρι του στον Άρτο και μια γυναίκα στέκεται δίπλα του και προσεύχεται. Συμβολίζουν τον Χριστό και την Εκκλησία. Αλλά η ίδια αυτή εικόνα μπορεί να γίνει ένας συμβολισμός του εγγάμου ιερέα και της πρεσβυτέρας. Με βαθειά αγάπη στο Θεό και μεταξύ τους, μοιράζονται και οι δύο τη μεγάλη ευθύνη να διακονούν τον Θεό και το λαό Του.
Σε τούτο το επίπονο πνευματικό ταξίδι , στον άναντη δρόμο η αρετή της υπομονής κρίνεται ως το πλέον απαραίτητο εφόδιο.
Λέγοντας υπομονή δεν εννοούμε βέβαια τη μοιρολατρική αποδοχή ή την απλή ανοχή των θλιβερών καταστάσεων της ζωής, αλλά εκφράζουμε την κατάφαση του λογισμού στη βίωση της θυσίας και του πάθους.
Η υπομονή είναι χριστοπρεπές ήθος· είναι το μέτρο που φανερώνει το μέγεθος και την ποιότητα της αγάπης μας στον Θεό και της εμπιστοσύνης μας στον Ευαγγελικό λόγο.
Η υπομονή, κατά τον Απόστολο, μας κάνει «συμμόρφους» του Χριστού (Φιλιπ. 3, 10) και είναι «γεννήτωρ» και «συναίτιος» της απολαύσεως των μελλόντων αγαθών (Ιωάννης Χρυσόστομος).
Με αυτό το στεφάνι της υπομονής, λέει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, «ο Ιησούς συνήθως στεφανώνει τους αθλητές Του». Θεωρεί μάλιστα ως Μάρτυρες τους υπομένοντας και λέει ότι ο Χριστός έστεψε τους Μάρτυρες της υπομονής με στεφάνια που ήταν φτιαγμένα με λουλούδια κάθε είδους.
Η λέξη υπομονή είναι παράγωγο του ρήματος υπομένω (υπο-μένω), μένω δηλαδή κάτω από κάτι, στέκομαι χαμηλά, ταπεινούμαι ή, όπως ο μακαριστός πατήρ Σωφρόνιος θα μας έλεγε, οδεύω προς την κορυφή της αντεστραμμένης πυραμίδας, εκεί όπου βρίσκεται ο Μόνος Ταπεινός:
Ο πιστός , η πρεσβυτέρα στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι δυνατόν να υπομείνει, και μάλιστα να ευχαριστεί τον Θεό για τα λυπηρά, αν δεν έχει προηγουμένως νοηματίσει τη ζωή της η πίστη στον Ζώντα Θεό και αν δεν χαριτώνεται στον αγώνα της από τη στήριξη και την παραμυθία του Παρακλήτου Πνεύματος. Μόνο η πίστη στο Χριστό μπορεί να δώσει νόημα και περιεχόμενο στον αγώνα της και μόνο για Εκείνον και «εν Αυτώ» μπορεί να αμύνεται στην καταλυτική δύναμη της θλίψεως και της απόγνωσης.
Ο ιερός Φώτιος στην ομιλία του «Προς Ταράσιον» λέει χαρακτηριστικά: «Υπομονή σημαίνει να βλέπεις, με τα πνευματικά σου μάτια, τον αόρατο Θεό, σαν νά ‘ταν συνεχώς μπροστά σου και να υπομένεις με καρτερία αδιάκοπα τα διάφορα δεινά».
Και ο σύγχρονος άγιος Γέροντας Παίσιος συμβούλευε
Τι να κάνετε; Υπομονή να κάνετε. Η υπομονή είναι το ισχυρότερο φάρμακο που θεραπεύει τις μεγάλες και μακροχρόνιες δοκιμασίες. Οι περισσότερες δοκιμασίες μόνο με την υπομονή περνούν. Η μεγάλη υπομονή ξεδιαλύνει πολλά και φέρνει θεϊκά αποτελέσματα εκεί που δεν περιμένεις την λύση. Δίνει ο Θεός την καλύτερη λύση.
Να ξέρετε ότι ο Θεός ευαρεστείται, όταν ο άνθρωπος περνά δοκιμασίες και υπομένει αγόγγυστα δοξάζοντας το άγιο όνομά Του.
Η ελπίδα είναι η γεννήτρια και η τροφός της αρετής της υπομονής
«Ελπίς, η γεννήτωρ της υπομονής» (Ιωάννης Δαμασκηνός)
Έτσι, συμπληρώνει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ο Μωυσής, οδηγώντας το λαό του Θεού, ανάμεσα σε τόσους πειρασμούς και βάσανα, προς τη γη της επαγγελίας, «τον αόρατον ως ορών εκαρτέρησεν».
ο Μωυσής άντεξε τα δεινά της έρημης γης και τις τόσες άλλες δοκιμασίες, υπομένοντας και προσβλέποντας στο Πρόσωπο Εκείνου, ο Οποίος τον κατεύθυνε. Γιατί εκείνος που υπομένει «επ’ ελπίδι» δεν είναι ποτέ μόνος. «Επόπτης» των αγώνων του «εστίν ο των όλων Θεός».
Ας παρακολουθήσουμε όμως από πιο κοντά , χωρίς να είμαστε αδιάκριτοι, τη ζωή της πρεσβυτέρας και τις περιπτώσεις στις οποίες θα χρειαστεί να επιστρατευτεί η αρετή της υπομονής
- Θα χρειαστεί υπομονή για τις μακρές και συνεχείς απουσίες του συζύγου- ιερέα από το σπίτι, όταν οι ποιμαντικές φροντίδες το απαιτούν .Ο ιερέας με τα λειτουργικά και μυστηριακά του καθήκοντα, τα Νοσοκομεία και τις ποιμαντικές επισκέψεις , τις ώρες του γραφείου και τις βραδινές συναντήσεις , ποτέ δεν ξέρει ακριβώς πώς θα διαμορφωθεί το πρόγραμμά του . Ένα μέρος δε της διακονίας του είναι εμπιστευτικής φύσεως οπότε δεν μπορεί καν να κοινολογήσει τις δραστηριότητές του . Τότε, θα απαιτηθεί υπομονή και καρτερία για να αντιμετωπίσει η πρεσβυτέρα τις οικογενειακές υποχρεώσεις ,να ασχοληθεί με τα διαβάσματα των παιδιών , να διαχειριστεί τα προβλήματα που ανακύπτουν στα θέματα της αγωγής. Τέτοιες ώρες θα της λείπει η επικοινωνία, εκείνη η επικοινωνία με την οποία, όπως πιστεύει, θα μοιραζόταν τις έννοιες της , θα εκτονωνόταν , θα κατέληγε σε σωστές αποφάσεις , θα άγγιζε τις λύσεις.
- Υπομονή ακόμα στα θέματα της ανατροφής των παιδιών . Είναι δύσκολο, σε έναν κόσμο άξενο, αποπνευματοποιημένο , υλόφρονα ,να ανατρέφεις παιδιά και πιο δύσκολο, σχεδόν ηρωϊκό ,να ανατρέφεις τα παιδιά του ιερέως , τα οποία το ξέρεις και εκείνα το ξέρουν, θα αποτελούν μόνιμα αντικείμενο κριτικής , θα αποτελούν στόχο για όσους θα θέλουν να πλήξουν την υπόληψη του ιερέα. Χρειάζεται υπομονή τότε για να ακούσει η πρεσβυτέρα και να απαντήσει στις απορίες και στις αντιδράσεις των παιδιών της, τα οποία ενδεχομένως δε μπορούν ή και δε θέλουν να κατανοήσουν για ποιο λόγο οφείλουν να προσέχουν τη ζωή τους περισσότερο από τα άλλα παιδιά. Χρειάζεται υπομονή , εγκαρτέρηση για να μάθει η πρεσβυτέρα στα παιδιά της να ζούνε χαρούμενα, να νιώθουν τιμή τους την ιερατική κλήση του πατέρα τους , να νιώθουν ακόμα ότι μετέχουν της Θείας Χάριτος, η οποία πλούσια προσφέρεται στο υπούργημα το ιερατικό .
Χρειάζεται υπομονή, μια υπομονή η οποία όμως σε καμιά περίπτωση δε θα εκφράζεται με βλέμμα παράπονου , απογοήτευσης, αποκαμωμού, αντίθετα θα μεταποιείται σε βλέμμα ελπίδας εκπορευομένης από τη δυνατή πίστη στο Θεό και τροφοδοτούμενης από τη συνεχή προσευχή .
- Υπομονή η οποία θα εγγίζει τα όρια της ανδρείας απαιτείται και στη συνεργασία και την επικοινωνία με τους ενορίτες, οι οποίοι μπορεί να την προσεγγίζουν για διαφορετικό λόγο ο καθένας, κάποιοι βέβαια, οι λιγότεροι, για να τής συμπαρασταθούν και να τής ελαφρύνουν τη διακονία της και άλλοι για ιδιοτελείς λόγους: την προσωπική τους προβολή , την κοινωνική καταξίωσή τους. Ενορίτες που θα είναι εύκολοι στην κριτική, θα έχουν υπερβολικές απαιτήσεις , θα προσπαθήσουν να προσεταιριστούν τον ιερέα για ίδια οφέλη .
- Υπομονή στην αντιμετώπιση της ψυχολογικής φόρτισης του συζύγου –ιερέα. Είναι αλήθεια αναντίρρητη ότι ο ιερέας είναι επιφορτισμένος με πολλές ευθύνες. Είναι πνευματικός πατέρας, δάσκαλος, σύμβουλος , κήρυκας, διοικητικός και πολλά άλλα. Για κάθε του ρόλο χρειάζεται και διαφορετικές δεξιότητες . Η συνεχής εναλλαγή ρόλων μπορεί να αποβεί πηγή άγχους. Ως πνευματικός πατέρας , σύμβουλος και ποιμένας ο ιερέας αναστρέφεται με πολλούς ανθρώπους κάθε ηλικίας με διαφορετικές ανάγκες και προβλήματα. Η επικοινωνία με όλους αυτούς έχει ένα συγκινησιακό τίμημα. Θα έπρεπε να είναι καμωμένος από σίδερο για να μην επηρεάζεται από τον πόνο των άλλων. Στα παραπάνω, θα μπορούσε να προστεθεί ακόμα η συνεργασία του με τους συνεφημερίους του ,η οποία πρέπει να επιτευχθεί και να καλλιεργηθεί από ιερείς με διαφορετικούς χαρακτήρες , με διαφορετικές προτεραιότητες, από διαφορετικά οικογενειακά περιβάλλοντα, για τούτο συχνά , όπως συμβαίνει σε όλα τα ανθρώπινα, η συνεργασία αυτή μπορεί να δοκιμάζεται , να κλυδωνίζεται, να καθίσταται αιτία φόρτισης εσωτερικής. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η υπομονή της πρεσβυτέρας θα μεταποιηθεί σε σιωπή, η οποία θα λειτουργεί κατευναστικά , προστατευτικά και κάποτε παραμυθητικά. Στην ένταση του ιερέα συζύγου , στην ψυχική φόρτιση θα μείνει σιωπηλή . «Κάνε στη μπόρα υπομονή στην ξαστεριά προχώρα». Η πρεσβυτέρα θα περιμένει μέχρι να ξαστερώσει η ατμόσφαιρα της ψυχής του και ύστερα με λόγια, που πάλι την καταλλαγή και τη συμφιλίωση, θα υπαγορεύουν και τη δυναμική της συγχωρητικότητας θα υποδεικνύουν, θα προσπαθήσει να φέρει την ειρήνη του Θεού, η οποία είναι απολύτως απαραίτητη για τη συνέχιση της ιερατικής διακονίας, αλλά και για την αποκατάσταση της διασαλευθείσας ενότητας στη συνεργασία.
- Τέλος, υπομονή της πρεσβυτέρας στις δικές της ψυχολογικές φορτίσεις, προσωπικά άγχη, εσωτερικές συγκρούσεις, ψυχική κόπωση. Η ένταση των προσαρμογών μετά το γάμο της και η χειροτονία του συζύγου της μπορεί να είναι τεράστια. Πέρα όμως από τις δύσκολες προσαρμογές υπάρχει το ενδεχόμενο να νιώθει αμφιθυμία ως προς την εργασία του συζύγου της .Αφενός αναγνωρίζει ότι η διακονία του συζύγου της είναι η χαρά του , η ζωή του και η δέσμευσή του προς το Θεό και θέλει να τον βλέπει ευτυχισμένο. Αφετέρου, ίσως αισθάνεται απομονωμένη από τους ενορίτες , ενοχλημένη –όπως είπαμε πιο πάνω –από τις συχνές απουσίες του συζύγου της :την ώρα που οι άλλοι σύζυγοι επιστρέφουν για το δείπνο , ο σύζυγος της είναι ακόμα έξω , για τον εσπερινό ή κάποια άλλη συνάντηση. Τα αλληλοσυγκρουόμενα αισθήματα τής δημιουργούν εντάσεις ή ακόμα και ενοχές .
Τέτοιες ώρες, είναι απαραίτητο η υπομονή να μεταποιηθεί σε αισιοδοξία , σε αμετάθετη ελπίδα ότι ο ορών τα πάντα Κύριος με την πανσθενουργό Χάρη Του θα στείλει τη βοήθεια του , «άγγελοι και άνθρωποι» θα συνδράμουν ως αρωγοί. Ο Θεός θα φωτίσει τους λογισμούς , θα διασκορπίσει τις σκέψεις που λυμαίνονται τη χαρά , που πλήττουν τη συζυγική ενότητα, που μαραίνουν το ζήλο της διακονίας.
Η υπομονή είναι η τέχνη της ελπίδας, λέγει ο Βωνεράγκ , Γάλλος φιλόσοφος
Η υπομονή είναι το θαυματουργικό φάρμακο: την ώρα της δοκιμασίας, του πειρασμού , της ασθένειας, της απώλειας αγαπημένου προσώπου, όταν παρουσιάζουν παρεκκλίνουσες συμπεριφορές τα παιδιά , όταν η συζυγική ζωή προκαλεί απογοητεύσεις.
Ο Γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης διηγείται τα εξής , στα λόγια του αναδύεται ανάγλυφα η δύναμη και η αμοιβή της υπομονής:
«Το έκζεμα το οποίο έχω, αυτήν την πληγή που έχω στο ποδάρι, τό ‘χω από δεκαπέντε χρονών. Αλλά καθήμενος εδώ μου δημιουργήθηκε και κύστη κόκκυγος. Όταν το σκέπτεσθε αυτό, είναι το πλέον φρικωδέστερο, να πούμε. Διότι είναι… πολύ πόνο! Πώς να καθίσεις , βρε παιδί μου; Πώς να καθίσεις; Στο κρεβάτι κάθεσαι, Θα καθίσεις λίγο έτσι, θα καθίσεις λιγάκι δεξιά, λιγάκι αριστερά. Υπομονή· γυρίζεις δεξιά. Δεξιά ο γλουτός εκεί σε πονάει, μετά από μισή ώρα σε πονάει, σε τσούζει, σε προειδοποιεί ότι θ’ ανοίξει πληγή. Γυρίζεις αριστερά. Πάλι μισή ώρα που κάθεσαι αριστερά, πάλι σε τσούζει, σε πονάει, σε ειδοποιεί ότι θ’ ανοίξει πληγή. Μα εδώ θ’ ανοίξει πληγή, δεξιά θ’ ανοίξει πληγή, αριστερά θ’ ανοίξει πληγή, έτσι ανάσκελα που κάθεσαι πάλι πληγή προμηνύει· ε, τότες εγώ πώς να καθίσω; Δοκίμασα να καθίσω μπρούμυτα, μα μπρούμητα μπορείς να καθήσεις;
Υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή, εωσότου μια φορά δεν άντεξα κι έπεσα σε απόγνωση! Μόνο που το σκέπτεσαι, η απόγνωση είναι φρίκη, είναι γεύση κολάσεως, γεύση γεένης, να πούμε. Με κράτησε έξι έως εφτά λεπτά.
Μέσα στον πόνο, μέσα στην απόγνωση, μέσα στην απελπισία που βρισκόμουνα, στη συνοδεία μου δεν έλεγα τίποτες. Μια λεπτή φωνή άκουσα, σαν αύρα λεπτή, να πούμε, ότι: «Έτσι σε θέλει ο Θεός». Με αυτό έτσι σαν να πήρα μια βαθιά αναπνοή· ε, να ναι ευλογημένο, αφού με θέλει ο Θεός, νά ‘ναι ευλογημένο· μα δώσ’ μου και υπομονή, γιατί δεν αντέχω εγώ τώρα.
Σηκώνομαι απελπισμένος έτσι και πηγαίνω στο καντηλάκι της Παναγίας, και το καντηλάκι της Παναγίας κι αυτό θαυματουργό είναι· πήρα λίγο βαμβάκι κι έρχομαι στο δωμάτιο, αλοίβω το μέρος που είναι η κύστη κόκκυγος και δεξιά και αριστερά τους γλουτούς την πρώτη μέρα. Τη δεύτερη μέρα πάλι, την τρίτη μέρα άφαντα γινήκαν όλα. Εθαυματούργησε η Παναγία! Τώρα κάθομαι ώρες ολόκληρες, και δεν πονώ …
- Πριν από 3 χρόνια στην εκκλησιαστική ιστοσελίδα Romfea.gr δημοσιεύτηκε η παρακάτω είδηση : Παρουσία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ. Χρυσοστόμου και του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ηλιουπόλεως κ. Θεοδώρου του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας τελέστηκε η εξόδιος ακολουθία της Πρεσβυτέρας Ανθής Πέττα.
Δεκαπέντε κληρικοί της Μητροπόλεως Πατρών και άλλων Μητροπόλεων καθώς και τέσσερις ιεροδιάκονοι τίμησαν για τελευταία φορά την Πρεσβυτέρα Ανθή, μια σύγχρονη αγία μορφή
Ο μακαριστός σύζυγος της την αποκαλούσε «Γερόντισσα Αγάθη», γνωρίζοντας τα πολλά χαρίσματά της.
Η πρεσβυτέρα διακόνησε τη μεγάλη της οικογένεια με παραδειγματική αυταπάρνηση και αυτοθυσία μαζί με τον μακαριστό σύζυγό της π. Νικόλαο Πέττα, όπου προσπαθούσαν νύχτα μέρα να μεταδώσουν στα 12 παιδιά τους αυτό που ζούσαν οι ίδιοι, την εμπειρία του Θεού.
Από την ημέρα που έγινε Πρεσβυτέρα ζούσε πιο έντονα την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μέχρι και την τελευταία της ημέρα.
Τα χαρίσματα που της έδωσε ο Κύριός μας ήταν πολλά και το κυριότερο από αυτά ήταν η ιώβεια υπομονή της και το πνεύμα δοξολογίας . Καθημερινά ότι και να συνέβαινε σε εκείνη ή στην οικογένειά της, δοξολογούσε τον Θεό. Ακόμα και όταν έχασε το ένα της παιδί από τα 12, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να δοξολογήσει τον Θεό.
Ήδη με την κοίμησή της έγιναν τρία θαυμαστά σημεία, σημεία τα οποία δίνει ο Χριστός μας στους ανθρώπους που τον αγάπησαν. Το πρώτο σημείο από αυτά ήταν ότι κοιμήθηκε 6 Δεκεμβρίου 2012 ανήμερα της εορτής του Αγίου Νικολάου, όπου ο σύζυγός της π. Νικόλαος Πέττας, της το είχε προείπη ότι: «Στην γιορτή μου θα σε πάρω να σε ξεκουράσω!».
Το δεύτερο σημείο είναι ότι η Πρεσβυτέρα καθώς και ο μακαριστός σύζυγός της είχαν για προστάτη άγιό τους τον Όσιο Πατάπιο, την ημέρα τέλεσης της εξοδίου ακολουθίας , 8 Δεκεμβρίου, τιμάται η μνήμη του Οσίου Παταπίου.
Ενώ το τρίτο σημείο που έδειξε ο Κύριός μας μέσω της Πρεσβυτέρας Ανθής ήταν όταν κατά την διάρκεια της εξοδίου ακολουθίας ένα από τα παιδιά της καθώς της κρατούσε το χέρι, είδε ότι τα δάχτυλα αλλά και το χέρι είχαν ευλυγισία, ενώ το σκήνωμα της Πρεσβυτέρας κατά μαρτυρία πολλών ευωδίαζε.
Ο Ρουμάνος κληρικός και λογοτέχνης Virgil Georgiou, στο βιβλίο του«Από την 25η ώρα στην αιώνια ώρα», γράφει για την μητέρα του που ήταν πρεσβυτέρα: «Η μητέρα μου ήταν ατόφια, από αυστηρή πάστα. Και επειδή η ζωή δεν είναι δυνατή, στην κατάσταση αυτή της απόλυτης καθαρότητας, η μητέρα μου κατέφευγε στον κόσμο της προσευχής και της ποιήσεως. Υψωνόταν στον ουρανό με την κλίμακα της πίστεως. Μιας πίστεως καθαρής και τέλειας σαν τη μεταξένια κλωστή. Η μητέρα μου έγραφε προσευχές, ακαθίστους ύμνους και ικεσίες με φλογερή και ουράνια ομορφιά. Η καρδιά της ήταν θυσιαστήριο «εν ω και εξ’ ου ευχαί καθαραί προσφέρονται το Πανυψίστω Θεώ». Τις χειμωνιάτικες νύχτες, όταν το χιόνι μεταμόρφωνε τα βουνά μας σε μια κόλαση λευκών φλογών, η μητέρα μου έβαζε αναμμένες λάμπες σε όλα τα παράθυρα, με τη σκέψη μήπως υπάρχουν κάποιοι δυστυχισμένοι ταξιδιώτες, που τους βρήκε στον δρόμο ο άσχημος καιρός. Και όλη την νύχτα έγραφε για αυτούς περίφημες προσευχές, για να τους σώσει από τον θάνατο.
Έχουμε ανάγκη επιτακτική από πρεσβυτέρες που θα ανάβουν λυχνάρια την ύπαρξη τους για να μη χάνουν οι άνθρωποι το δρόμο .
Έχουμε ανάγκη από πρεσβυτέρες που θα κάνουν προσευχή τους καημούς και τις έγνοιες των ανθρώπων .
Στη Ρωσία τη ν πρεσβυτέρα την αποκαλούν μάτουσκα δηλαδή μητερούλα
Εχουμε ανάγκη από πρεσβυτέρες =μητερούλες για το λαό του Θεού
Σεβαστές πρεσβυτέρες και διακόνισσες ,
εσείς γνωρίζετε καλύτερα πως μόνο με την υπομονή ο άνθρωπος μπορεί να αποκρυπτογραφήσει αυτό που ο Θεός θέλει να διδάξει στην ψυχή με την θλίψη , την αποτυχία ή τη δοκιμασία..
Ας πορευτούμε, λοιπόν, έχοντας πάντα μπροστά μας την Παναγία μας: τη βασίλισσα της υπομονής.
Σεβασμιώτατε , Σάς ευχαριστούμε πολύ και πολύ Σάς παρακαλώ να έχουμε την άγια ευχή Σας.
